Bootje Varen

Deze week was er een van op de base blijven, min of meer, want er moet natuurlijk regelmatig toch eventjes gegaan worden naar de base die naast ons ligt. Op die base zitten de Amerikanen samen met de ANA (Afghan National Army) het Afgaanse leger. De Amerikanen doen zeg maar het zelfde werk als ons alleen op de 'amerikan way'. Wat wel een voordeel is want ze hebben informatie die wij niet hebben. Dus regelmatig eventjes sincen (das een militaire term voor de koppen bij elkaar steken) met de genisten daar kan dus heel erg verhelderend zijn. Ook is er deze week een springdag geweest, ook dit is iets wat alleen genisten doen. Op zo een springdag doen we oefenen met springstoffen. In Nederland mogen we eigenlijk niks op dat gebied, we kunnen wel terecht op ons springterrein maar dan alleen beperkte hoeveelheden. Hier in Uruzgan bestaan er geen hinderwetvergunningen, dus kunnen we veel meer doen. We hebben dus verschillende spring technieken geoefend. Waaronder een kratering springen, dat is met veel springstof een gat maken waar een tank bijvoorbeeld niet meer doorheen kan. In de harde Afghaanse bodem valt dit tegen. Maar goed we hadden de dag weer om en er was veel geleerd. Ook stond deze week natuurlijk in het teken van dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Als militairen doen we hier natuurlijk ook iets aan. Op de 4^e mei hadden we een bijzonder appel waarbij we twee minuten stillte in acht namen en de Last Post (een stukje militaire muziek) klonk. Op Bevrijdingsdag was er een BBQ, ik heb snel een stuk vlees gegeten en ben daarna naar de ops gegaan omdat ik dienst had. Verder ben ik deze week gaan varen nou kun je zeggen heeft hij ptss, varen in de woestijn. Kijk dit zit zo; we hebben in ons gebied twee rivieren de Teri Rud en de Helmand. De Helmand is een rivier die gevoed word door het smeltwater in de bergen als je dan bedenkt dat we in de uitlopers van het Hindoekoets gebergte zitten kun je wel voorstellen hoeveel water dit is. Omdat troepen van ons aan de andere kant van de rivier zaten en met voertuig pech stonden, moesten wij als QRF (Quick Reaction Force) deze spullen gaan brengen. Nu hebben wij van de genie natuurlijk boten. Van die grote opblaasbare, met een motor erachter. Om op de locatie te komen bij de voertuigen die pech hadden moesten we een dag rijden, en als we over de rivier zouden gaan zou het maar een paar uurtjes duren. Dus had ik een locatie gezocht waar we het beste de rivier over konden gaan. Nu zijn er laatst al boten van ons gaan varen dus werdt dit de zelfde plek. Deze plek genaamd Alexander hill, de berg is genoemd naar Alexander de grote, had inderdaad een goede lanceer locatie voor de boten. Toen eenmaal de boten in het water lagen en met een paar man de motoren erachter hadden we een probleem. Ze wouden niet starten, het probleem zat in de aanvoer leiding, deze was verstopt door de Afghaanse benzine. Dus uiteindelijk heb ik de filters eraf gehaald en de leiding rechtstreeks op de benzine filter in de motor geduwdt. Daarna starte de motor gelijk. Toen dit uiteindelijk gebeurt was hebben we de spullen in een boot geladen en zijn we met twee boten vertrokken. De locals die aan de kant stonden wisten niet wat ze zagen. Als je bedenk dat zij normaal de rivier overstekken met twee rubberbanden met een plankje erop was dit natuurlijk complete hi-tec voor ze. Na ongeveer anderhalve kilometer varen, zagen wij de andere lui staan en na een perfecte strand landing door de bestuurder van de boot, konden wij de spullen uitladen. Daarna zijn we teruggegaan, nu wou ik de boot wel eens besturen, op zich is dit makkelijk, alleen het aanmeren op een snel stromende rivier is een vak apart. Na twee pogingen is het me wel gelukt min of meer. Toen we aan land stonden hebben we de boten opgeruimd en zijn we terug gegaan naar de base.

We'd go down to the River

And into the river we we'd dive

Oh down to the river ....we ride

The River - Bruce Springsteen

bruggen en andere overgangen

Hoe raar het ook klinkt deze week stond toevallig bijna helemaal in het teken van bruggen. In eerste instantie moesten we naar een crossing (een crossing is een plek in de rivier waar we over kunnen). Op de deze plek ligt een stuk brug met een afrit of oprit als je hem van de andere kant pakt. Het plan was om dit stuk op te blazen en daarna met een shovel en bergingstank de oprit weer opnieuw te maken. Toen we hier aankwamen waren er veel mensen in de crossing. Het waren locale lui die hier een muur aan het bouwen waren. En dat is dus een van de vele problemen in ons gebied iedereen bouwt hier raak zonder het met elkaar te overleggen hierdoor zijn er veel kleine dammetjes in de Teri Rud (dat is de naam van 1 van de twee grote rivieren hier) daardoor gaat de rivier een andere weg krijgen en dat was ook het probleem wat we bij de andere brug hadden van mijn vorige stukje. Maar goed het plan om de brug op te blazen kon niet doorgaan omdat de brug sterker was dan we dachten en ook meer pijlers. Hiervoor zouden we zoveel springstof nodig hebben (100 kg) dat het niet echt goed te sturen was. Dit kunnen we normaal oplossen door gaten in het beton te maken, dan heb je veel minder nodig, alleen het water stond aan het brugdek dus dat ging niet. Wat we uiteindelijk gedaan hebben is dat we de hele brug hebben ingemeten en dat ik op de base een berekening heb gemaakt voor als het water lager is om het plan alsnog uit te voeren. Toen we hiermee klaar waren zijn we op zoek gegaan naar een vermoedelijke afvuur locatie van de raketten die ze op ons kamp hebben afgevuurd. Dat was ergens in de bergen gebeurd, dus dat werd klimmen en een berg oplopen na veel geklauter waren we op een bergkam en hebben deze naar sporen afgezocht. Laat ik het zo zeggen dat het uitzicht heel mooi was. Als laatste die dag zijn we nog naar een andere crossing geweest om te kijken of we die wel konden pakken. Na een verkenning vanaf de kant had ik het gevoel dat het wel ging lukken. Dus gingen we het proberen. Ik had er voor gekozen dat een van de mannen ervoor ging lopen. Die zou de weg door de rivier bepalen. Dit ging allemaal goed tot twee meter voor de overkant waar een diepe geul was geslepen door het water. Einde van de crossing, alleen het probleem was dat de Buma (bushmaster) kwam vast te zitten. Gelukkig hadden we de bergingstank bij ons, de bergingstank is een monster van 60 ton die overal doorheen komt deze tank heeft ons eruit getrokken en weer veilig aan de goede kant van de rivier afgezet. Later deze week hebben we het nog een geprobeerd toen is het wel gelukt. Afgelopen vrijdag kregen we bezoek van twee Ausie's (Australiers) van de genie, deze lui gaan een nieuw landhoofd ontwerpen voor de brug die we vorige week hadden gerepareerd. Ook gaan zijn een brug ontwerpen over de andere rivier de Helmand. Nadat ze eerst gekeken hadden op een vermoedelijke locatie. (dit was weer eens de eerste keer sinds lange tijd dat we onze boten ingezet hebben, ook voor een hoop infanteristen over te zetten). Ging ik de volgende dag mee om te mee te kijken bij het inmeten van het andere landhoofd. Ook zouden we gaan kijken bij tweede locatie of het mogelijk is om daar een brug te bouwen. Die locatie lag best lastig voor het voertuig zodat er werd gekozen voor het laatste stuk middels een voet patrouille te doen. Toen we de locatie gezien hadden wat een lastig stukje lopen was zijn we via een andere route weer terug gelopen dit was een route door de akkers, over paden van ongeveer 20 cm met aan de ene kant graan, de andere kant Poppy en op het pad zelf (en het is dus hier gewoon onkruid) wiet. Na een patrouille van ongeveer 6 km kwamen we weer aan in de overwatch ( een locatie waar de voertuigen staan) en zijn we terug gegaan richting Camp Hadrian.

Like a bridge over troubled water
I will lay me down.
Like a bridge over troubled water

Bridge Over Troubled Water - Simon and Garfunkle

Een week als geen andere

De afgelopen week is het wat stil geweest op mijn log, dit komt omdat ik een aantal keer weg ben geweest. Voordat ik hierover meer vertel zal ik eerst wat uitleggen over een woord wat ik vaker gebruik. Poppy is het Engelse woord voor Papaver (eigenlijk is het de klaproos die ook bij ons voorkomt alleen hier is hij stukken groter), oftewel de opiumplant die hier in het gebied heel veel voorkomt. Dit plantje lijkt zonder bloem een beetje op een distel, maar als er een bloem aanzit, lijkt het meer op een tulp. Als de plant rijp is vallen de bloembladeren eraf. Wat dan overblijft, is een bol, deze bol wordt met een mesje ingesneden daaruit komt een zwarte pasta. Na een dag wordt deze pasta (de ruwe opium) van de bol geschraapt, dit wordt drie keer gedaan met eenzelfde bol, daarna is de plant op en wordt hij van het veld gehaald. Zo nu genoeg quest wijsheid. Wat is er hier gebeurd de afgelopen anderhalve week. Vorige week maandag is het dan ook hier gebeurd we hebben een raket aanslag gehad. Het type raket was dezelfde die ook op Tarin Kowt was neergekomen (107 mm). Gelukkig heeft deze raket de base gemist en was er dus ook geen persoonlijke of materiële schade. Vorige week dinsdag, kregen wij het bericht dat de Taliban bridge of Luy Pull zoals wij hem noemen, een brug die gebouwd is door de Taliban aan het instorten was. Diezelfde avond kwam er een Amerikaanse collega met foto's Toen we die gingen kijken bleek dat de oprit, en een stuk van het landhoofd was weggespoeld. Een klus voor de genie, na een paar uur plannen verzinnen en oplossingen bedenken verder kwam er een oplossing. We moesten in de weer met grind, hesco's (die zakken met gaas en zand waar ik het wel eens over gehad heb), geo-textiel (worteldoek). Dit alles om een tijdelijke oplossing te maken voor het verstevigen van het landhoofd. Verschillende groepen zijn hiermee bezig geweest samen met locale contractors (zo noemen ze hier aannemers) met hun werklui. Een hoop stenen moest met de hand in het gat worden gegooid. Berekend was dat dit 720 m3 moest zijn een mannelijke klus dus. Toen het grootste gedeelte hierin zat, wat dus voornamelijk door de locals was gebeurt (en dus weer een werkverschaffing was geweest). Kon het laatste stuk niet gevuld worden omdat een stuk onder het wegdek ook was weggeslagen. De Afghanen hadden hier wel een oplossing voor gewoon kinderen onder het wegdek sturen en hun het wegdek laten vullen. Leek ons om verschillende redenen niet echt de beste oplossing. Er is uiteindelijk voor gekozen om het onderspoelde wegdek weg te halen. In eerste instantie is het geprobeerd met een betonflex, dit lukte uiteindelijk niet omdat het toch wat te dik was. Dus moest het maar op de genie manier met explosieven. Het stuk beton wat eruit moest was ongeveer een halve cirkel van 9 meter lang en berekend was dat er uiteindelijk 20 kg kneed (c4 springstof) op moest. Toen dit gesteld was zat het wegdek er nog steeds in. Op zich niet erg, doen we het nog een tweede keer maar nu met 25 kg. Dit lukt wel, zodat uiteindelijk het laatste gedeelte kon worden gevuld met grind en de brug weer open was. Vrijdag ben ik weg geweest op een driedaagse (drie dagen de poort uit) richting het zuiden. Het eerste stuk van de route ging goed totdat het eerste voertuig door een plas reed en hierin kwam vast te zitten. Na een paar pogingen van de bergers was het voertuig tegen een grote rots aangedrukt. Om het voertuig los te krijgen moest er een stuk rots weggehaald worden en ook dit is gebeurd met explosieven. Dit is gelukt met weinig schade aan het voertuig. De berging kon doorgaan alleen stond het voertuig weer vast een meter van de kant. Uiteindelijk heeft de hele berging 1 dag geduurd, wat niet in de planning lag. De volgende dag zijn we door gegaan met de patrouille. Wat opviel was dat hoe verder we zuidelijk kwamen hoe weinig poppy er was en hoe meer graan. De rede hiervoor is dat de graanprijs hier hoger is aan het worden dan de prijs voor ruwe opium. Dit komt omdat graan moeilijk te tellen is in dit klimaat. Maar omdat de Helmand een grote rivier die hier stroomt genoeg water heeft gaat dit makelijker. Ook viel op dat de wiet hier overal groeit maar dan niet voor de teelt maar als onkruid. Na een tweede nacht 'in the open'. Zijn we nog verder afgezakt naar het zuiden het dorpje wat we aandeden hete Nazir Kariz. Dit was het dorp waar het buitenverblijf was van een persoon die multimiljonair was, en eigenlijk ook redelijk de baas in het gebied. Waarom hij multimiljonair is, is natuurlijk duidelijk als je baas bent in een gebied waar alle poppyvelden van jou zijn dan kun je je voorstellen hoe hij aan zijn geld komt. Na een gesprek gevoerd te hebben met betrokkene, ikzelf ben niet naar binnen gegaan maar heb in zijn achtertuin gezeten met een andere collega, genieten van de heerlijke Afghaanse thee met ongeveer 4 kilo suiker per kopje, gezien ik heel graag thee drink dacht ik snel drinken dan is het weg. Had ik niet moeten doen want ik kreeg gelijk een tweede. Zijn we terug gegaan richting de base. Al met al weer een drukke week waar van alles is in gebeurd.

It's wonderful to be here,
It's certainly a thrill

Sgt Peppers Lonely Heartclub Band - The Beatles

deltaplan

Afgelopen dinsdag zijn er een paar maliks (dat zijn dorpsleiders) bij ons kamp op bezoek geweest. Ze hadden aangegeven dat er een wadi (dat is een Afghaanse afwaterings kanaal) over een lengte van 70 m was ingestort en de boel aan het overstromen was. Er zouden ook al 20 gezinnen zijn geëvacueerd. Als een Afgaan met getallen gaat gooien moet je dit getal meestal delen door de helft en min tien rekenen, dan komt eerder in de buurt. Toch zijn we op de woensdag een kijkje gaan nemen. Uit voorzorg had ik een shovel en een kiepwagen met 5 strengen hesco (hesco is een soort roosterwerk waarin zakken hangen die we kunnen vullen met grind of zand) meegenomen. Het zou in de buurt zijn van een heuvel onder aan het dorpje Kakarak. Toen we daar aankwamen zijn we een patrouille gestart en richting het dorp gelopen. Daar werd ons verteld dat we verkeerd zaten en verder oostelijk moesten zijn op het moment dat we wee terug zouden gaan richten onze voertuigen, vonden we een 155mm granaat. 155mm granaten zijn de granaten die onze eigen kannonen verschieten. Nadat ik een grondige inspectie had gedaan en zag dat de granaat veilig was heb ik een oproep gedaan richting onze jongens van de explosieve opruimingsdienst. Deze zeiden dat we de granaat konden meenemen. Dus ik met dat ding op me rug terug naar de overwatch. Ook al was hij leeg weegt hij nog steeds 30 kg. Dan bedenkende dat je op patrouille ook natuurlijk je schefvest, opsvest, wapens en camelback (waterzak) en nog veel meer bij je hebt en een overwatch meestal boven op een heuvel ligt. Kun je je voorstellen dat ik blij was dat ik er was en de Shell kon inleveren bij de eod. Daarna zijn we verder gaan verplaatsen naar de lokatie, dit ging weer in patrouille vorm waarbij we door de poppy velden moesten verplaatsen over weggetjes en brugjes van ongeveer 20 cm breed waar we moesten zijn. Daar aangekomen zijn we een kijkje gaan nemen bij de doorbraak, dit bleek om een stukje te gaan van een meter en wat dijkje die op instorten stonden. Omdat op deze lokatie onze shovel en kiepauto niet konden komen en de doorbraak niet zo erg was hebben we de Malik van het dorp twee stengen hesco geven zodat hij het zelf kon doen ik heb wel eventjes een tekening gemaakt hoe zij het moesten doen. Nadat wij de strengen hadden overgeladen zijn we weer terug gegaan naar de base.

What is the architect doing?
He is by the riverside
What is he thinking out there?

The Architect - Deus

107 mm

Zoals jullie gehoord hebben in het nieuws is er afgelopen maandag een raket aanval geweest op Kamp Holland. Er zijn in totaal 4 raketten afgevuurd op het kamp waarbij er twee het kamp geraakt hebben en er helaas een dodelijk slachtoffer is gevallen. Ook zijn er een aantal mensen gewond geraakt, waaronder een persoon van onze compagnie. Deze persoon maakt het op dit moment ondanks de omstandigheden goed. Desondanks dit niet op onze base is gebeurt heeft het toch een diepe indruk gemaakt binnen ons peloton. De herdenkingsdienst is de dag erna dan ook druk bezocht.

You walk a lonely a road
Oh how far you are from home

Mornie utulie (darkness has come)
Believe and you will find your way

May it Be - Enya

gestrand

Het is al weer een week geleden dt ik mijn laatste log heb verstuurd. Natuurlijk is er weer van alles gebeurt. Vorige week zaterdag zou ik op verkenning gaan richting een van onze buitenposten in de buurt van Chutu. De rede hiervan was dat deze post verbouwd moet worden ik was hier al in het begin van de uitzending geweest. Dit was dan waarom ik mee moest, na veel ja's en nee's ging het dan uiteindelijk toch door. Om zeven uur in de ochtend moest ik me melden en om half acht zouden we gaan vliegen gezien deze post op steenworp afstand van onze base lag zou ik natuurlijk maar een minuutje of twee in de heli zitten. Omdat de mannen die op patrol base zaten problemen hadden met een koel container, had ik wat dozen met brood geregeld wat ik zou meenemen. Toen de helikopters kwamen viel me gelijk op dat er eentje in de lucht bleef hangen en de andere lande, in deze moest ik dan instijgen. Deze heli werd zo vol geduwd dat het meegenomen brood helaas niet meer mee kon. Het instappen ging snel en nadat iedereen zat stegen we op en begon de vlucht. Na een minuutje of 5 begon ik me wel af te vragen wanneer we zouden landen, en ook had ik de collega's die mee zouden gaan niet in de heli zien zitten. Het terrein onder me begon ook bekend te worden het leek wel of we het gebied van de TK-bowl invlogen (dit was het gebied waar ik de vorige keer zat). Jawel ik herkende het voormalige Poentjak, Wanow bridge en in de verte kamp Holland. Hmmm dit was niet de bedoeling. Toen ik op TK lande en uitstapte kreeg ik te horen dat ze me op de verkeerde heli hadden gezet, dit verklaarde gelijk de heli die in de lucht bleef hangen. Ook hoorde ik dat ik waarschijnlijk pas de 2^e april zou terug vliegen. Toen ik werd afgezet op het uitstappunt, was daar natuurlijk niemand die mij kwam oppikken niemand van mijn compagnie wist natuurlijk dat ik was geland hier. Nou had ik natuur 2 jaar geleden al op die base gezeten en de meeste dingen kwamen mij dan ook bekend voor dacht ik. Na tien minuten gelopen te hebben, kwam ik er achter dat er toch wel heel veel veranderd was. Dan maar richting de eetzaal het was een beetje over acht dus daar moest ik vast en zeker een collega genist tegen komen, de eerste die zag was mijn mede opc van het andere peloton. Die natuurlijk raar stond te kijken. Nadat ik mijn spullen bij hem in de fab had neergelegd zijn we naar de kantoorruimtes gelopen. En daar heb ik dit verhaal ongeveer 20 keer moeten vertellen. Al snel kwam ik erachter dat de regels op TK anders waren dan de onze. En als het niet je eigen base is je dus eigenlijk ook geen werk voor je is. Dat zouden dan ook 5 saaie dagen worden. Wat wel goed was is dat ik de A-groep van ons peloton nog gezien heb. Gelukkig kreeg ik zondags al te horen dat ik eerder terug zou vliegen, zodat ik maandag de 31^e al weer op Hadrian was.

We gotta get out of this place
If it's the last thing we ever do
We gotta get out of this place

We Gotta get out of this place - The Animals

Communicatie

Voor dat ik weer verder ga met mijn verhaal wil ik eerst iedereen bedanken die reacties plaatsen op mijn weblog. Dan weet ik tenminste dat ik het niet voor niks doe. Zoals jullie al kunnen lezen gaat dit stukje over communicatie. Het is nog steeds verbazingwekend dat je hier in the midlle of nowhere gewoon met de hele wereld contact kunt hebben. Zowel via de mail als de telefoon. Voor de mensen die ik nog niet gebeld heb er zit wat vertraging in maar wat wil je ook met 5300 km tussen ons in. Internetten gaat de meeste tijd goed, ok met een verbinding van 11 kb/s is het niet aantrekkelijk om flink te downloaden, maar mailtjes versturen gaat goed. Zelfs een weblog bijhouden lukt goed zoals jullie zien, ga zelfs proberen om eens een foto erop te zetten. Dat er veel van deze middelen gebruikt wordt gemaakt valt wel te merken op bepaalde tijden is het erg druk in de @home (onze telefooncel). Door het tijdsverschil is dat hier natuurlijk op rare tijden maar komend weekend zal er een uurtje vanaf gaan omdat dan bij jullie de zomertijd ingaat (daar doen ze hier niet aan). Ook het andere medium (internet) wordt veelvuldig gebruik er zal bijna geen enkele militair zijn die geen laptop bij zich heeft. Dus wordt er in de avond flink gemaild, ge-hyvesed, ge-facebooked, ge-msned en wat voor een andere dingen nog meer. Wat dat betreft is er veel in het voordeel verandert. Das nog wat anders dan in Bosnië of Kosovo waar je 1 of 2 telefoons had voor de hele base. Uren wachten, en als je dan aan de beurt was mocht je 10 minuten bellen. Een ander communicatiemedium moet je natuurlijk niet vergeten en dat is de post. Elke keer als de heli binnenkomt is het weer de vraag of er post meekomt. In ieder geval heb ik laatst de eerste grote lading gehad (de buit was 8 kaarten en 1 pakket).

Sounds like a signal from you
Bring me to meet your sound
And I will bring you to my heart

State of Independence - Donna Summer

Nachtdienst

Op dit moment van schrijven zit ik op nachtdienst, paar dagen geleden terug gekomen van een patrouille. Weer dus meer van het gebied gezien wat opvalt is dat hier iedereen druk is met het werken op het veld en natuurlijk het in stand houden van de irrigatie kanalen. Ook zijn ze hier best wel druk met het verbeteren van de wegen. Er zijn zelfs al routes die geheel met grind zijn gestort en er liggen duikers op de weg zodat de irrigatiekanaaltjes waar ik het net over had niet kapot worden gereden. Dit is natuurlijk wel weer een probleem voor ons. Moeten wij als genisten nog meer ons best doen. Het is nu 5 uur s'nachts (bij jullie half twee s'nachts) en de menige bakken koffie heb ik al gedronken. En al weer wat delen van Band of Brothers gekeken, als we de laptop toch niet hadden. Zoals ik beloofd had in het vorige stukje zou ik wat vertellen over het base leven. Een base moet je verglijken met een klein dorpje tenminste alles is hier aanwezig van garage tot wasserij, restaurant en café hebben wij ook. Deze worden goed bezocht al was het maar omdat het eten gratis is en er maar eentje is. Net zoals in een normaal dorp is er ook een kruidenier, alleen noemen wij dit PX en zijn er eigenlijk alleen maar dure spullen te koop (i-pods, horloges, kleding en natuurlijk pepie militaire gadgets). Verder is er nog een telefooncel, en natuurlijk een huisarts. Het enige verschil met thuis is dat je in dit dorp iedereen collega mag noemen. Zo merk je heel snel dat iedereen mekaar nodig heeft ongeacht rang of stand of van welk dienstvak of wapen ze komen. Wat ook apart is hoe snel je aan dit leventje went (bedoel door het grind lopen met je slippertjes om te gaan douchen, of te tanken zonder te betalen). Maar dat is dan ook het leuke aan dit vak. Nog een paar uurtjes en mijn schift zit erop. Laat snel weer wat van me horen.

But we're never gonna survive unless we get a little crazy
Though we're never gonna survive unless we are a little crazy

Crazy - Seal