W8en

Wachten, wachten en nog eens wachten, dit is zo ongeveer alles wat je doet op KAF. Natuurlijk is het hier geen straf met al die restaurants (burgerking, pizza Hut en Tim Hortons). maar dat heb je na 2 uur ook wel gezien. Vandaag de laatste briefing gehad over vluchttijden enz. dus voor de rest is het wachten totdat we daadwerkelijk gaan.

I've been waiting a long time
For this moment to come
I'm destined
For anything...at all

Day Green - Waiting

De Laatste

Dit zal de laatste log zijn uit Uruzghan, het gaat echt gebeuren we komen naar huis. Op dit moment zit ik in de eetzaal het is 21.45 lt (lokale tijd) bij jullie dus 19.15, en in plaats van weken tellen zijn nu nog maar uren. Nu ik hier zo zit ben ik na aan het denken over de dingen die ik eventueel ga missen hier. In bijna 5 maanden gebeurt er heel veel hier en ook wen je aan een hoop. Maar een heleboel ga ik ook weer snel afleren. Dat is natuurlijk apart als je dit zo leest maar kijk eens naar het volgende lijstje:

Nooit meer de poort uit, niet meer ronnen op een overwatch, geen mre's, geen palludrine meer slikken (nou ja een klein maandje nog), niet meer op mijn slippers naar de natte fab (echt nooit wil ik naar en camping), het journaal van een dag ervoor bekijken, geen ied's, geen strike's, geen tic's, niet meer naar het half vijfje, o ja en naar het half zeventje, zeven uurtje negen uurtje en elf uurtje, niet meer bellen met een of twee seconde vertraging, of interneten met 11 kb/ps, niet meer bellen met TK, en toen ik in TK zat bellen met DRW, niet meer raden wat voor soort groente er op mijn bord ligt, geen ops-diensten meer, geen stof meer, en in de regentijd geen modder meer, geen ritje KAF meer, geen Barbecue op TYCZ meer, en helaas dus ook geen Amerikaanse steaks, geen alcohol vrij biertje meer, geen PX-shop prijzen meer, geen buma standen doorgeven meer, geen daily's, geen eventjes mijn waszak ophalen meer, en dus ook niet 'he shit meer dan 4,5 kg', geen bijzondere appels meer, geen Daltons meer, geen ff CO-tje pakken meer, geen seperaatjes meer, geen hoeveel kneed heb je nodig om die brug op te blazen meer, geen Towr nasser en Alexander bridge meer, geen contractors meetings meer (ben ik ook niet echt veel geweest), geen RIP's meer, geen 2-4-6 dingies meer, geen motivatie meter meer, geen Metro-online meer, geen 3 to 4 weken meer wachten op de post en ook geen eten van plastik of papier meer, geen shit hole meer.

Dit lijstje is natuurlijk lang niet kompleet en lijkt erger dan het is. Dit is natuurlijk niet zo er zijn gewoon van die dingen die maak je alleen hiermee zoals kameraadschap, collegialiteit, en krijgsmansgeluk, die in Nederland niet zo snel voorkomt. Dit komt omdat je toch in een andere situatie zit en iedereen hier in het top van zijn kunne moet draaien. Al met al was het weer een aparte uitzending de vijfde alweer. Met vele Up's and Down's maar als peloton hebben we er ons doorheen geslagen. En niet alleen het peloton, ook aan thuis heb ik veel gehad het was altijd weer leuk om een kaartje of een pakketje te krijgen met een film erin van mijn kids. Zoals ik al gezegd heb is dit mijn laatste log vanuit Uruzghan er komt natuurlijk wel nog een reisverslag van de terugkeer.

Voor iedereen die mijn logs gelezen heeft en reacties heeft geplaatst THANKS, en tot binnenkort

And you know it's time to go
Through the sleet and driving snow
Across the fields of mourning to a light that's in the distance.

And you hunger for the time
Time to heal, 'desire' time
And your earth moves beneath your own dream landscape.

On borderland we run.
I'll be there, I'll be there tonight
A high-road, a high-road out from here.

The city walls are all come down
The dust a smoke screen all around
See faces ploughed like fields that once
Gave no resistance.

And we live by the side of the road
On the side of a hill as the valleys explode
Dislocated, suffocated
The land grows weary of it's own.

O com-away, o com-away, o-com, o com-away, I say I
O com-away, o com-away, o-com, o com-away, I say I

Oh, oh on borderland we run
And still we run, we run and don't look back
I'll be there, I'll be there
Tonight, tonight

I'll be there tonight, I believe
I'll be there so high
I'll be there tonight, tonight.

Oh com-away, I say, o com-away, I say.

The wind will crack in winter time
This bomb-blast lightning waltz.
No spoken words, just a scream
Tonight we'll build a bridge across the sea and land
See the sky, the burning rain
She will die and live again tonight.

And your heart beats so slow
Through the rain and fallen snow
Across the fields of mourning to a light that's in the distance.
Oh, don't sorrow, no don't weep
For tonight at last I am coming home.
I am coming home.

U2 - A Sort of Homecoming

Afghaanse "slang"

Als je denkt nu weer een spannend verhaal te lezen over alle belevenissen van deze week, kom je een beetje bedrogen uit. Deze week ben ik alleen maar op de base geweest. Dit komt omdat Lt Gerhard een klusje heeft buiten het camp en dus automatisch betekend dat ik binnen moet blijven. Tevens moet ik natuurlijk ook iets doen aan de rotatie die er nu echt gaat aankomen. Ik kan natuurlijk een spannend verhaal schijven over de tellingen, lijsten controleren met serienummers enz. maar dat doe ik niemand aan. In plaats daarvan ga ik proberen een beetje van de 'slang' die wij hier gebruiken aan jullie duidelijk te maken.

Quala, dat is pastoe voor huis, meestal gebouwd met modder en geiten str...., Pastoe daar integen is een van de Afghaanse dialecten een andere belangrijk dialect is Dari. De Malik dat is de dorpsoudste die meestal voorzitter is van de Shura, een vergadering van oude wijze mannen. Mullah daarintegen is dan weer de geestelijke leider van het dorp en veel van hun zijn Taliban of zoals wij ze noemen Insurgents. Als wij ons buiten de poort verplaatsen dan rijden we wel eens door een Wadi, een droge rivierbedding, en eten we MRE's kant en klaar maaltijden die zonder vuur zijn warm te maken. Afentoe krijgen we als we in een dorpje zijn wat Chai aangeboden dat is thee die wordt natuurlijk gebracht door de Chaiboy letterlijk vertaald theejongen, maar heeft ook een andere betekenis. Kinderen die naar ons toe komen willen heel vaak Sjhaan, snoep of eten. Maar door Zha te roepen maak je duidelijk dat ze moeten wegwezen. Snappen ze het dan nog niet dan roep je de Tangiman erbij en die gaat het dan voor je tolken. Door het landschap rijdend zien we vooral de velden met Poppy bij ons bekend als Papaver of de Klaproos, die tijdens de Nesh wordt geoogst. De vrouwen hier lopen zodra ze buiten zijn in een Burka, een soort cape die over het hele lichaam gaat. Dan nog iets over onze locale collega's dit zijn de ANA's of ANSF-ers. Als laatste wil ik nog zeggen dat niet alleen woorden maar ook cijfers belangrijk zijn hier 360 is er hier een van de 20 en de 5 ook maar die betekenisen vertel ik wel als ik weer thuis ben.

Verder zijn er natuurlijk nog tachtigduizend militaire afkortingen en woorden die onmogelijk te verstaan zijn voor de meeste mensen maar jullie snappen om bepaalde reden ga ik deze niet noemen hier. Het volgende stuk wat ik ga schrijven zal waarschijnlijk een van de laatste zijn hier in het gebied.

Speaking foreign language, nothing I can translate
You're speaking foreign language, nothing I can dictate
you're speaking foreign language

Anberlin - Foriegn Language

RTB (Return To Base)

Het is al weer een tijd geleden dat ik iets op mijn weblog heb gezet, dit had meerdere reden. Druk, veel buiten de poort en een computer chrash waarvan ik nog niet helemaal ben genezen. De tijd dat ik in TK heb gezeten ligt nu achter me ben al weer een paar dagen terug op DWR. de tijd die ik op TK heb gezeten is werkelijk voorbij gevlogen. Het hele gebied heb ik gezien en ben zelfs op plaatsen geweest waar we de vorige uitzending niet eens konden komen zoals de Balluchi Vallei. Doordat er een voertuig van mijn eigen peloton op een ied is gereden, ben ik iets eerder dan gepland terug gekomen naar mijn oude stek. Wel heb ik, omdat ik in TK zat de vier jongens zien binnen komen op de rol 2 (is zeg maar het ziekenhuis). In eerste instantie was het erg schrikken toen ik het bericht hoorde, en ik had al snel door dat het om mijn kerels ging. Toen dan ook het bericht binnenkwam dat ze aankwamen op TK middels de helicopter ben ik samen met mijn baas, de Majoor Mark naar het hospitaal toegelopen om ze te kunnen opvangen. Gellukig reageerde ze allemaal toen ze op de draagbaren naar binnen kwamen en na tien minuten op de crash te hebben gelegen kwam de arts al naar buiten om te zeggen dat ze alle vier buiten levens gevaar waren en niet geopereerd hoefde te worden. Dan valt een redelijke last van je af. toen dan ook de eerste van de crash afkwam (redelijk versuft door de morfine) was dat dan ook een goed gevoel. De tweede die er vanaf kwam riep gelijk hard ECHO (mijn callsign), dus met hem zou het wel goed komen dacht ik toen. De andere twee volgde snel. Al met al een dag die ik niet snel zal vergeten. Nu ik weer terug ben op DWR ben ik eigenlijk bezig met voorbereiden van een andere actie. De meeste die dit lezen weten natuurlijk al wat ik daar mee bedoel. Nog eventjes doorzetten, maar goed we zijn er nog niet en zoals al vaak gezegd wordt wegen ook hier in Afghanistan de laatste loodjes het zwaarst.

So far, so good, so close, yet still so far
So far, so good, so close, yet still so
So far, so far, so far

Simple Minds - Waterfront

TOTOKAI

De afgelopen week hebben we een actie gedaan in de Balluchi vallei. Voor de mensen die het gebied een beetje kennen, of die naar mijn verhalen van de vorige uitzending hebben geluisterd, weten dat het een van de mindere stukken is in Uruzgan. Wat er wel gerealiseerd is is sinds de laatste keer, is dat er een paar posten zijn gekomen. Wij zouden vanaf post Mashal de actie doen. De operatie zou inhouden dat er een aantal dorpsleiders naar een shurra zouden komen (shurra is een soort vergadering van leiders). Omdat ook de TFU commandant met aanhang zou komen en natuurlijk omdat er veel mensen uitgenodigd waren (400), moet de locatie gesearched worden. Dus op de dag dat de operatie startte, zijn we met de cat die kant opgegaan. De eerste stop zou PB Mirwais worden. Na een uurtje of 3 gereden te hebben, met de nieuwe mb (6 cilinder, 180 pk), kwamen we aan op de locatie. Het was voor mij de eerste keer dat ik in die bak reed, een hele vooruitgang. Op Mirwais aangekomen stapte ik over op een Patria. De rit van Mirwais naar Mashal duurt normaal een uurtje of twee. Maar omdat er een ied gevonden was op de route hebben we deze tijd niet gehaald. Aangekomen op Mashal hebben we het plan voor de dag erna doorgenomen. Daar hoorde ik dat de qualla's die ik had voorbereid veranderdt waren en dat we naar een andere locatie moesten uitwijken. Van die qualla's had ik geen informatie dus moest dat vanuit de verplaatsing verkend worden en zouden we alsnog gewoon de dag daarna de actie kunnen uitvoeren. De nacht zouden we niet doorbrengen op Mashal maar op een rustlocatie buiten de base. Dat klinkt raar maar is echt een stuk veiliger. Dus ben ik met de EOD naar die locatie gereden. Daar aangekomen ben ik richting de genie bushmaster gegaan om bij die gasten de nacht door te brengen om de volgende dag de actie te kunnen beginnen. Toen ik naar mijn mandje ging dacht ik nog, dat ik me dit tweeënhalf jaar geleden niet had kunnen voorstellen dat ik een nacht in de Balluchi zou slapen. De volgende morgen zou ik weer weten waarom....

Reveille was om 4 uur snel spullen inpaken daarna een kaakje met wat leverworst eten en instappen om richting de base te gaan om de operatie te beginnen. Na een minutje of twintig gereden te hebben hoorde ik een harde knal gevolgd door een bericht van de boordschutter ' ied strike' dit betekend dat er een voertuig op een bermbom is gereden. Wat dan volgt is de crazy minute, die zich heel snel herstelde. De genisten sprongen uit de bak en begonnen te werken de Hotel bak (militaire ziekenauto) was snel ter plaatse en de handelingen aan de patiënten begonnen rap, mede door het snelle handelen van de medics, en cls-ers konden de drie slachtoffers snel naar de helikopter. Nadat dit gebeurt was en de rust een beetje was terug gekeerd. Konden we beginnen met het wrak te bergen. Eerst werden alle munitie stukken verzameld en daarna konden alle spullen eruit worden gehaald. Omdat er nog berging moest komen om het wrak weg te slepen bleef het peleton daar staan en werdt er een nieuw peloton ingevlogen om de oorspronkelijke actie door te zetten.

Toen het peloton geland was ben ik hierbij aangeklikt en zijn we terug gelopen richting Mashal. Daar werd een plan gemaakt om de qualla te searchen deze qualla zou leeg zijn, omdat het nieuwe peloton maar drie genisten had meegenomen werdt de weg naar de qualla gesearchd door ANA's (Afghaanse militairen). Dit deden ze goed. Aangekomen bij de qualla, bleek dat de qualla niet leeg was maar dat er een man of 8 inzatten allen gewapend. Dit waren de koks die eten moesten bereiden voor de shurra. Omdat zij bedreigd waren door de taliban hadden ze wapens meegenomen. Uiteindelijk werd de afspraak gemaakt dat zij die nacht mochten koken alleen moesten ze de wapens bij ons inleveren. De search van de qualla ging vlot het enige wat we vonden was een oud wapen en wat munitie. Daarna zijn we met het hele peloton in de qualla getrokken en hebben onze slaaplocaties voor die nacht ingenomen. De 'koks' zijn begonnen met het maken van het eten. Dit eten was echt vers want er werden geiten ter plekke geslacht. Ze zijn de hele nacht doorgegaan hiermee. In de vroege morgen hebben we nog een helicopter landing site gesearched. En daarna ging de shurra van start. Van de 400 man die waren uitgenodigd zijn er uiteindelijk 60 gekomen omdat ook van hun iedereen was bedreigd. Na het einde zijn we terug gegaan naar Mashal om de volgende morgen terug te keren naar TK. Na een ritje van 9 uur zijn we hier uiteindelijk beland.

The sea's evaporated
Though it comes as no surprise
These clouds we're seeing
Their explosions in the sky
It seems it's written
But we can't read between the line

Sleeping with ghost - Placebo

Khandahar

Afgelopen zaterdag was het dan zover de rit naar Khandahar 177 km over een gedeeltelijk verharde weg. Om 3 uur in de morgen opgestaan en tegen het aanbreken van het eerste zonlicht vertrokken. Bij deze rit hadden we twee vips mee onze CC (compagnie commandant) en de BC (bataljons commandant), de BC is vanuit Nederland een paar dagen op werkbezoek geweest in Uruzgan om het werk van onze compagnie te zien. Het eerste gedeelte van de weg ging snel dit kwam dan ook omdat de weg goed geasfalteerd was. Het enige wat er apart was was dat er twee containers langs de weg lagen. Deze zijn gesearched en het enige wat er in zat was water. Na de eerste rust gehad te hebben kwamen we op het onverharde gedeelte. Maar dan ook echt het onverharde gedeelte. Hier ging de snelheid drastisch omlaag, dit kwam omdat er een paar zware voertuigen bij waren. Na een uur of vier op dit gedeelte gereden te hebben, en natuurlijk de nodig search acties, was het raak de genie groep vond een IED (bermbom). Dat ze deze gevonden hadden was geen geluk maar kwam door de training en ervaring die ze gehad hebben ik was op dat moment echt trots op die kerels. Ik weet zelf nog hoe het is om een IED te vinden en het gevoel wat je op dat moment hebt. De EOD (explosieve opruimingsdienst), heeft de IED geruimd en bij de volgende rust hebben we het hele voorval laten bezinken. Daarna door doordat we de IED gevonden hadden, was er wat tijd verloren gegaan en kwamen we later dan gepland in Khandahar. De voorsteden van Khandahar zagen er wat Zuid-Europees uit je had een beetje het gevoel dat je in Frankrijk zat. Dit gevoel is dan weer snel over als je een mijnenveld langs de weg ziet. Deze mijnenvelden liggen hier nog van de tijd dat de russen het land bezet hielden, maar ze zijn goed afgezet en herkenbaar gemaakt. De stad zelf is wel apart hier zie je de eerste betonnen en stenen huizen met echte voordeuren en glas, zelf flatgebouwen heb ik hier gezien. Omdat we later dan gepland door de stad reden was het ontzettend druk, maar alles in de stad is goed gegaan. Normaal wil er nog wel eens een waarschuwingsschot gelost worden maar dit is niet gebeurt.

De aankomst op de base ging vlot en was goed geregeld. We kregen snel onze legering en konden gaan eten. Hierbij moet ik zeggen dat KAF een base is waar ongeveer 15.000 militairen zitten. Voor een groot gedeelte Amerikanen en Canadezen, en een hele hoop andere nationale eenheden. In he midden van die base, en volgens mij heb ik dat al een keer verteld hebben ze een boardwalk. Aan deze walk zitten de bekende restaurants zoals Burger King, Subways en natuurlijk Tim Hortons (ik kon dit niet maar hier krijg je de beste koffie van de wereld). Dus die avond maar eens een hamburgertje gapakt. De volgende dag stond in het teken van het gereed maken van de voertuigen, en het plannen van de terugreis. Terug gingen er amerikanen mee, dus die zaten ook bij het bevel. Alles wat je op tv ziet van Amerikaanse collega's klopt (dan bedoel ik het peppie gedrag). Om 2 uur snachts zijn we vertokken. De terug reis duurde lang, een paar voertuigen gingen kapot en moesten onderweg gerepareerd worden en na een ritje van 14 uur waren we terug op onze base.

In a big country dreams stay with you
Like a lover's voice fires the mountainside
Stay alive
I thought that pain and truth were things that really mattered
But you can't stay here with every single hope you had shattered
I'm not expecting to grow flowers in a desert
But I can live and breathe

In a Big Country - Big Country

tijden veranderen

Na een tijdje weer eens een update van mij. Sinds mijn verhuizing naar TK heb ik een drukke tijd gehad ik heb ongeveer 4 uurtjes gekregen voor te wennen, daarna zat ik in het bevel voor een verplaatsing naar KAF (Khandahar Airfield). Op TK is er niet zoveel veranderd sinds ik er voor het laatst tijdens mijn helikopter debakel ben geweest. Het is nu wel dat ik een vaste slaapplaats heb en dat er werk voor me ligt. Toen ik aankwam op TK was mijn eigen B-gp er ook. Een goede rede dus om met hun de poort uit te gaan, kon ik gelijk kijken hoe het terrein buiten de poort eruit zag en of dit verandert was in de afgelopen tweeënhalf jaar. Er waren wel wat veranderingen, maar ik kon me nog goed oriënteren. De locatie waar we heen gingen had ik al eens gestaan, alleen hebben ze er nu een kleine base gebouwd. Wat ook anders was dan de vorige keer (toen was het winter en dus veel regen en modder) heel veel maar dan ook heel veel stof. Toen ik het voertuig uit stapte zat ik dus ook helemaal onder. Na ongeveer een uurtje of tweeenhalf daar geweest te zijn gingen we terug. De terugweg hebben we in het donker verplaatst en van de terug weg heb dan ook niet veel gezien. Een paar dagen later ben ik op een vijf-daagse geweest, samen met de F-groep (wat dus eigenlijk de A-groep is van mijn eigen peloton) en de verkenners. Doel van de actie was om wat qualla's te onderzoeken. De eerste dag zijn we naar het gebied gereden de Dehrashan, dit gebied was tijdens de vorige uitzending eigenlijk best gevaarlijk tot bij de rand konden we toen nog wel komen maar als je verder ging werdt er op je geschoten. Het dorpje waar wij naar toe zouden gaan was het oord Kakrak, dit was toen helemaal een rovershol. Na dus de eerste dag het dorp te hebben bekeken vanaf een heuvel zijn we de tweede dag het dorp naar binnen gegaan. Het was er opvallend rustig. De mensen ie daar woonde waren opvallend vriendelijk met andere woorden er is dus wel degelijk iets aan het veranderen in Uruzghan. De derde dag gingen we de eerste qualla's naar binnen en na een goede search hebben we wat spullen gevonden die daar niet horen te liggen zoals, een handganaat, wapens, opium (wat normaal is hier) en nog veel meer. Dat er in elke qualla opium wordt gevonden komt omdat de Nesh (zo noemen ze het oogsten van de Poppy) is afgelopen. De Opium mogen de bewoners meestal houden. De dag daarna zijn we terug gegaan richting die kleine base en hebben daar nog een voetpatrouille gedaan richting het oord Ferosia, zeg maar een rustige avond wandeling van een uur of twee. Na nog een nacht geslapen te hebben buiten zijn we de dag daarna terug gereden naar Kamp Holland. De afgelopen dagen ben ik bezig geweest met het voorbereiden van wat vervolg actie's. Verder is het nu echt een lekker weertje 38 graden en geen wolk te bekennen. Wel is er buiten veel wind, wat dus er weer voor zorgt voor zandstormen en dustdevils (moet je maar een hyven).

When the night has come
And the land is dark
And the moon is the only light we'll see

Stand by Me - Ben E King

uitzending 2.0

Van de week een drukke base week gehad, operaties voorbereiden, tellingen gedaan en me moeten voorbereiden op een verhuizing. De komende weken gaat het in Deh Rawod druk worden met verschillende dingen zo is er natuurlijk de 15^e de regimentverjaardag, dan bestaat ons regiment 261 jaar dit gaan we op geniewaardige wijze oppakken middels een maaltijd met alle genisten op de base. De genisten die buiten zijn hebben een doos meegekregen met eten en alcohol vrij bier om er zo ook iets aan te kunnen doen. Afgelopen zondag kreeg ik het bericht dat er iets aan de hand was met een collega van mij, hij moest met spoed naar huis en zal niet meer terug komen. Dit betekend dus dat er op de andere base een functie vrijgekomen is die gevult moest worden wat dus voor mij inhoud dat ik moet gaan verhuizen naar het zelfde gebied waar ik twee jaar geleden heb gezeten. En dat voor de rest van de uitzending en dus niet meer bij mijn eigen peloton zit. Wel zal ik aan het einde van de uitzending weer terug komen naar Deh Rawod voor alles over te geven aan onze opvolgers. Deze blog zal ik kort houden, maar zodra ik geseteld ben op de andere base kunnen jullie weer een langere verwachten

'Don't hang around!'
It's been a long, a long time coming
But I know a change is gonna come, oh yes it will

A Change is Gonna Come - Sam Cooke