Deze week was er een van op de base blijven, min of meer, want er moet natuurlijk regelmatig toch eventjes gegaan worden naar de base die naast ons ligt. Op die base zitten de Amerikanen samen met de ANA (Afghan National Army) het Afgaanse leger. De Amerikanen doen zeg maar het zelfde werk als ons alleen op de 'amerikan way'. Wat wel een voordeel is want ze hebben informatie die wij niet hebben. Dus regelmatig eventjes sincen (das een militaire term voor de koppen bij elkaar steken) met de genisten daar kan dus heel erg verhelderend zijn. Ook is er deze week een springdag geweest, ook dit is iets wat alleen genisten doen. Op zo een springdag doen we oefenen met springstoffen. In Nederland mogen we eigenlijk niks op dat gebied, we kunnen wel terecht op ons springterrein maar dan alleen beperkte hoeveelheden. Hier in Uruzgan bestaan er geen hinderwetvergunningen, dus kunnen we veel meer doen. We hebben dus verschillende spring technieken geoefend. Waaronder een kratering springen, dat is met veel springstof een gat maken waar een tank bijvoorbeeld niet meer doorheen kan. In de harde Afghaanse bodem valt dit tegen. Maar goed we hadden de dag weer om en er was veel geleerd. Ook stond deze week natuurlijk in het teken van dodenherdenking en Bevrijdingsdag. Als militairen doen we hier natuurlijk ook iets aan. Op de 4^e mei hadden we een bijzonder appel waarbij we twee minuten stillte in acht namen en de Last Post (een stukje militaire muziek) klonk. Op Bevrijdingsdag was er een BBQ, ik heb snel een stuk vlees gegeten en ben daarna naar de ops gegaan omdat ik dienst had. Verder ben ik deze week gaan varen nou kun je zeggen heeft hij ptss, varen in de woestijn. Kijk dit zit zo; we hebben in ons gebied twee rivieren de Teri Rud en de Helmand. De Helmand is een rivier die gevoed word door het smeltwater in de bergen als je dan bedenkt dat we in de uitlopers van het Hindoekoets gebergte zitten kun je wel voorstellen hoeveel water dit is. Omdat troepen van ons aan de andere kant van de rivier zaten en met voertuig pech stonden, moesten wij als QRF (Quick Reaction Force) deze spullen gaan brengen. Nu hebben wij van de genie natuurlijk boten. Van die grote opblaasbare, met een motor erachter. Om op de locatie te komen bij de voertuigen die pech hadden moesten we een dag rijden, en als we over de rivier zouden gaan zou het maar een paar uurtjes duren. Dus had ik een locatie gezocht waar we het beste de rivier over konden gaan. Nu zijn er laatst al boten van ons gaan varen dus werdt dit de zelfde plek. Deze plek genaamd Alexander hill, de berg is genoemd naar Alexander de grote, had inderdaad een goede lanceer locatie voor de boten. Toen eenmaal de boten in het water lagen en met een paar man de motoren erachter hadden we een probleem. Ze wouden niet starten, het probleem zat in de aanvoer leiding, deze was verstopt door de Afghaanse benzine. Dus uiteindelijk heb ik de filters eraf gehaald en de leiding rechtstreeks op de benzine filter in de motor geduwdt. Daarna starte de motor gelijk. Toen dit uiteindelijk gebeurt was hebben we de spullen in een boot geladen en zijn we met twee boten vertrokken. De locals die aan de kant stonden wisten niet wat ze zagen. Als je bedenk dat zij normaal de rivier overstekken met twee rubberbanden met een plankje erop was dit natuurlijk complete hi-tec voor ze. Na ongeveer anderhalve kilometer varen, zagen wij de andere lui staan en na een perfecte strand landing door de bestuurder van de boot, konden wij de spullen uitladen. Daarna zijn we teruggegaan, nu wou ik de boot wel eens besturen, op zich is dit makkelijk, alleen het aanmeren op een snel stromende rivier is een vak apart. Na twee pogingen is het me wel gelukt min of meer. Toen we aan land stonden hebben we de boten opgeruimd en zijn we terug gegaan naar de base.

We'd go down to the River

And into the river we we'd dive

Oh down to the river ....we ride

The River - Bruce Springsteen