Dit zal de laatste log zijn uit Uruzghan, het gaat echt gebeuren we komen naar huis. Op dit moment zit ik in de eetzaal het is 21.45 lt (lokale tijd) bij jullie dus 19.15, en in plaats van weken tellen zijn nu nog maar uren. Nu ik hier zo zit ben ik na aan het denken over de dingen die ik eventueel ga missen hier. In bijna 5 maanden gebeurt er heel veel hier en ook wen je aan een hoop. Maar een heleboel ga ik ook weer snel afleren. Dat is natuurlijk apart als je dit zo leest maar kijk eens naar het volgende lijstje:

Nooit meer de poort uit, niet meer ronnen op een overwatch, geen mre's, geen palludrine meer slikken (nou ja een klein maandje nog), niet meer op mijn slippers naar de natte fab (echt nooit wil ik naar en camping), het journaal van een dag ervoor bekijken, geen ied's, geen strike's, geen tic's, niet meer naar het half vijfje, o ja en naar het half zeventje, zeven uurtje negen uurtje en elf uurtje, niet meer bellen met een of twee seconde vertraging, of interneten met 11 kb/ps, niet meer bellen met TK, en toen ik in TK zat bellen met DRW, niet meer raden wat voor soort groente er op mijn bord ligt, geen ops-diensten meer, geen stof meer, en in de regentijd geen modder meer, geen ritje KAF meer, geen Barbecue op TYCZ meer, en helaas dus ook geen Amerikaanse steaks, geen alcohol vrij biertje meer, geen PX-shop prijzen meer, geen buma standen doorgeven meer, geen daily's, geen eventjes mijn waszak ophalen meer, en dus ook niet 'he shit meer dan 4,5 kg', geen bijzondere appels meer, geen Daltons meer, geen ff CO-tje pakken meer, geen seperaatjes meer, geen hoeveel kneed heb je nodig om die brug op te blazen meer, geen Towr nasser en Alexander bridge meer, geen contractors meetings meer (ben ik ook niet echt veel geweest), geen RIP's meer, geen 2-4-6 dingies meer, geen motivatie meter meer, geen Metro-online meer, geen 3 to 4 weken meer wachten op de post en ook geen eten van plastik of papier meer, geen shit hole meer.

Dit lijstje is natuurlijk lang niet kompleet en lijkt erger dan het is. Dit is natuurlijk niet zo er zijn gewoon van die dingen die maak je alleen hiermee zoals kameraadschap, collegialiteit, en krijgsmansgeluk, die in Nederland niet zo snel voorkomt. Dit komt omdat je toch in een andere situatie zit en iedereen hier in het top van zijn kunne moet draaien. Al met al was het weer een aparte uitzending de vijfde alweer. Met vele Up's and Down's maar als peloton hebben we er ons doorheen geslagen. En niet alleen het peloton, ook aan thuis heb ik veel gehad het was altijd weer leuk om een kaartje of een pakketje te krijgen met een film erin van mijn kids. Zoals ik al gezegd heb is dit mijn laatste log vanuit Uruzghan er komt natuurlijk wel nog een reisverslag van de terugkeer.

Voor iedereen die mijn logs gelezen heeft en reacties heeft geplaatst THANKS, en tot binnenkort

And you know it's time to go
Through the sleet and driving snow
Across the fields of mourning to a light that's in the distance.

And you hunger for the time
Time to heal, 'desire' time
And your earth moves beneath your own dream landscape.

On borderland we run.
I'll be there, I'll be there tonight
A high-road, a high-road out from here.

The city walls are all come down
The dust a smoke screen all around
See faces ploughed like fields that once
Gave no resistance.

And we live by the side of the road
On the side of a hill as the valleys explode
Dislocated, suffocated
The land grows weary of it's own.

O com-away, o com-away, o-com, o com-away, I say I
O com-away, o com-away, o-com, o com-away, I say I

Oh, oh on borderland we run
And still we run, we run and don't look back
I'll be there, I'll be there
Tonight, tonight

I'll be there tonight, I believe
I'll be there so high
I'll be there tonight, tonight.

Oh com-away, I say, o com-away, I say.

The wind will crack in winter time
This bomb-blast lightning waltz.
No spoken words, just a scream
Tonight we'll build a bridge across the sea and land
See the sky, the burning rain
She will die and live again tonight.

And your heart beats so slow
Through the rain and fallen snow
Across the fields of mourning to a light that's in the distance.
Oh, don't sorrow, no don't weep
For tonight at last I am coming home.
I am coming home.

U2 - A Sort of Homecoming